عشق

چه روزهایی

چه روزهایی را می گزرانیم بی آن که بدانیم

بی آن که بفهمیم

از کوچه می گز ریم بی آنکه نگاهی به آن درخت خشکیده کنیم

که چرا آن همه شاخ و برگ زیبایش

به جای آنکه بالای سرش باشد

زیر پای من عابر لح می شود

از کوچه می گزریم بی آنکه نگاهی به آن دیوار ترک دار کنیم

که چرا آن دیواری که بارها تو را از باران گریزاند

حالا تک تک آجر هایش

 به دست کودکان باشد

آری این چه رسم روزگاری است

هرکس که سالها برایمان زحمت می کشد

تا بادی بیاید ما از یادش می بریم

تو . . .

هیچ گاه نگاهت را فراموش نمی کنم

نگاهی سر شار از محبت و صمیمیت

بیستون ناله ی زارم چو شنید از جا شد...

                                          گفت فریاد...      

                                                   که فرهاد دگر پیدا شد...

   اگر کیلید قلبی رو نداری قفلش نکن 

 اگر خداحافظی در راه است سلام نکن

 دفتری که بسته شد دیگر بازش نکن

 دلی که شکسته شد دیگر نازش نکن

سکوت کوچه های تار جانم، گریه می خواهد  

سکوت کوچه های تار جانم، گریه می خواهد

تمام بند بند استخوانم گریه می خواهد

بیا ای ابر باران زا، میان شعرهای من

که بغض آشنای ابر گریه می خواهد

بهاری کن مرا جانا، که من پابند پاییزیم

و آهنگ غزلهای جوانم گریه می خواهد

چنان دق کرده احساسم میان شعر تنهایی

که حتی گریه های بی امانم، گریه می خواهد

تبریک  

به تو تبریک میگم.که به تو باختم و

زیر پا له کردم دل خود ساختمو

به نو تبریک میگم.که دلم پیش تو بود

که تموم زندگیم توی اتیش تو بود

مگه چی خواستم ازت.به جز عاشق بودن

که چشام برای تو اینه ی دق بودن

بگو چی کم داشتم که بریدی از دلم

به کدوم مقصودت نرسیدی از دلم

به تو تبریک میگم که بیخودی

توی زرق و برق دنیا گم شدی

به تو تبریک میگم گم شدنو

گل گلخونه ی مردم شدنو

دلی غمگین تر از دل من هم مگه هست

تو نشون من بده دل غمگین اگه هست

تو صدای قلبمو نشنیدی ای وای

مردم از چشمای تو.دیگه از من چی می خوای

به تو تبریک میگم به تسلای دلم

که دل سنگیتو بذاری جای دلم

این منم از دنیا مونده و وامونده

این منم که هر چی داشت پای تو سوزونده